Co duchowość ma wspólnego z Nauką

Dr D. Hawkins przeprowadził badania (były to badania spełniające wszystkie normy badań naukowych) dotyczące mierzenia poziomu wibracji tzw. kalibracji.

Kalibracje wykonywane są przy pomocy testu mięśniowego opartego na kinezjologii. W badaniu udział biorą dwie osoby. Na pierwszej z nich wykonywany jest test, druga dokonuje pomiaru. Kiedy pierwsza z osób podniesie rękę do góry a druga na nią naciśnie to w momencie, gdy wypowiedziane zdanie jest prawdą, ręka nie opadnie – siła impulsu elektrycznego jest większa. Kiedy zaś wypowiedziane zdanie jest fałszem – ręka upadnie w dół.

Badania wykonywane przy pomocy testu mięśniowego wykazywały, że wszyscy naukowcy (A. Einstein, Z. Freud) kalibrowali na poziomie 499 – czyli na poziomie rozsądku. Na poziomie 1000 kalibruje słowo Bóg, Jezus, Kriszna.

Duchowość a Nauka

Z przedstawionych badań wniosek jest jeden: nauka jest czymś wtórnym wobec rozwoju duchowego. Nauka to próba opisania rzeczywistości. Duchowości nie można próbować opisywać za pomocą nauki. Duchowość przekracza to co poznawalne za pomocą znanych umysłowi zmysłów.  Jeśli będziesz chciał opisać duchowość za pomocą nauki nigdy nie wzniesiesz się ponad poziom 500…

Duchowość przekracza to co poznawalne za pomocą znanych umysłowi zmysłów.

Serce drogą do duchowości

Największy przełom w rozwoju duchowym rozpoczyna się w momencie puszczenia umysłu i wejście w pole serca.  Umysł jest przywiązany do liniowego spojrzenia na rzeczywistość: podział na przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Dzięki sercu możemy otworzyć się na nielinearny podział – serce wykracza poza liniowość, otwiera nam drogę do świata nieliniowego, pozwala otworzyć się na cuda. W pewnym momencie trzeba po prostu zrezygnować z rozumowego pojmowania świata i tłumaczenia wszystkiego za pomocą umysłu – pewnych rzeczy nie da się pojąć rozumem.